Дин тотҡан кешенең йөҙө нур бөркөп тора. Сөнки сихри көс­кә эйә доғалар әҙәм балаһының кү­ңел донъяһын сафландыра, тирә-яҡтағыларға ышаныс, йылылыҡ һирпә. Учалы районының Рәсүл ауылында ғүмер итеүсе Таңһылыу Ғүмәрова – иман юлына баҫҡан һәм башҡаларҙы ла изгелеккә, ғә­ҙеллеккә, матурлыҡҡа өндәгән оло йөрәкле апайҙарыбыҙҙың береһе.
Ул бала саҡтан дин менән ҡы­ҙыҡһына. Өләсәһе менән ураҙа тота, доғалар ятлай. Оҙаҡ йылдар мәктәптә эшләп, хаҡлы ялға сыҡ­ҡас, Таңһылыу апай, йөрәк ихтыяжын тормошҡа ашырып, дин менән ныҡлап мауыға башлай: ғәрәпсә уҡырға, яҙырға өйрәнә. Учалы ҡа­лаһының Диниә назаратына имтихан тапшырып, илһамланып өйөнә ҡайта һәм был хаҡта бер кемгә лә өндәшмәй. Балаларына, туғандары­на доғалар арнап, исламдың ҡағиҙә­ләрен шартына килтереп үтәй. Таныш-тоноштарының: “Шул хәтлем йөрәккә үтеп инерлек итеп уҡый­һың, онотолоп, изге сәхрәләрҙә йөрөп ҡайтҡандай хис иттек, әсә­йемә йәки атайыма аят бағышла әле“, – тигән үтенестәренә ҡаршы тора алмай ул. Шулай итеп, ауылда абыстай булып киткәнен һиҙмәй ҙә ҡала.
Әлеге көндә ауыл мәсетендә йәштәрҙе, балаларҙы һәм үҙ ейән­сәрҙәрен ғәрәпсә уҡырға өйрәтә.
Тормошомда ниндәй генә ауыр мәлдәргә тарыманым, һәр саҡ Таңһылыу апайға һыйындым: ҡай­ғымды ла, шатлығымды ла, серҙә­ремде лә уртаҡлаштым. Ғүмер буйы бергә аралашып йәшәп тә, эшләп тә, уға һоҡланыуым һүрелмәне. Ти­мәк, әхирәтте дөрөҫ һайлағанмын. Уның күңел офоғо киң һәм аяҙ. Сабый кеүек ихлас һәм алсаҡ үҙе, шул уҡ ваҡытта ғүмер юлын лайыҡ­лы үткән, халҡы, ауылы, ғаиләһе яҙмышын үҙ итеп йәшәгән сабыр, хәстәрлекле, кеше ҡайғыһын нескә тойған, ярҙамсыл, көслө ханым.
Ғафури районы Сәйетбаба ауылы ҡыҙы Таңһылыу Мәүлитҡолова менән Учалы егете Зәйнулла Ғү­мәров оло мөхәббәт менән өйлә­не­шә. Оло мөхәббәт тимен, сөнки улар әле 60 йәште үтһә лә, бер-береһенә ҡарата матур, яҡты той­ғо­лар һаҡлап ҡалған. Көләс йөҙлө, ихлас күңелле олатай менән өләсәй ғорурлыҡ уята. Әйтерһең дә, ҡояш һәр саҡ улар өсөн йылмая, үҙҙәре лә ҡояш кеүек балҡый. Ә инде парлашып йырлап ебәрһәләр, һоҡланып туя алмаҫлыҡ.
Биш бала үҫтергәндәр. Улдары Ирек, Азат, Азамат һәм ҡыҙҙары Земфира инде күптән үҙ ғаилә­лә­рен ҡороп, балалар тәрбиәләп, татыу, етеш тормош көтә. Кесе улда­ры Илгиз әлегә өйләнмәгән. Ат ене ҡағылған төпсөктәре лә уңған –урмансы, һунарсы, умарта­сы ла ул.
Тәүфиҡҡа эйәргән бәхет, тиҙәр. Эйе, Ғүмәровтарҙың биш балаһы ла – тәүфиҡлы, тәртипле, эшһөйәр, тырыш. Балаларының ярҙамына таянып, үҙҙәре лә уларға ышаныслы терәк булып, башҡаларға өлгө күрһәтеп, матур итеп донъя көтә­ләр. Шундай татыу, берҙәм, ярҙамсыл, ныҡлы ғаиләләр ауылдың ғына түгел, бөтә Башҡортостандың күр­ке, ғорурлығы, тип әйтергә була. Яҡшылығың, ихласлығың менән донъяны балҡытып йәшә, әхи­рәтем!